Ελάβατε νουν καθηγεμόνα και του ανοηταίνειν ου παύεσθε. Άγαμοι θύται. Επιτέλους!

Ελευθέριος Ανευλαβής


Τρέχει ο κόσμος μας. Τρέχουμε με ταχύτητες διαδικτύου και παγκόσμιου ιστού (world wide web). Oι μορφές και οι έννοιες διαδέχονται η μια την άλλη, με ταχύτητα φωτός. Το γεννημένο δεν προλαβαίνει να μετασχηματισθεί, να ωριμάσει, να ζήσει, να γίνει κατανοητό. Και αλλάζει. Η ζωή δεν προλαβαίνει να βιωθεί, να προχωρήσει με διαδοχικά βήματα. Άλματα κάνει στον καιρό.

Και ο άνθρωπος, λαχανιασμένος, τρέχει πίσω της, αγωνιώντας, απελπισμένος, μοναξιασμένος. Γυμνοί άνθρωποι, οργισμένοι, βυθισμένοι μέσα στη μοναξιά. Κόσμος χωρίς πίστη. Χωρίς αγάπη. Διαλυμένες υπάρξεις, απρόσωπα άτομα, χωρίς δικό τους πρόσωπο. Ξεγελασμένος κόσμος, που το έχει νοιώσει πως τον ξεγελούν.

Ο Γκοντό, που τόσο περίμενε, ακόμη μια φορά, δεν ήρθε. Και τώρα αρχίζει να αντιλαμβάνεται, πως δεν πρόκειται να έρθει.

Τα Προσωπεία, οι μάσκες της αυταπάτης πέφτουν ένα ένα.