Ι Δ Ο Υ Ο Ι Τ Ο Υ Ρ Κ Ο Ι

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΙΚΗΦ. ΚΟΣΣΥΒΑΚΗ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΑΘΗΝΩΝ
Ι Δ Ο Υ Ο Ι Τ Ο Υ Ρ Κ Ο Ι
(Μέ τήν απειλή τής ένταξής τους στήν Ευρωπαϊκή Ενωση)
Α Θ Η Ν Α
Δεκέμβριος 2006

Γιά τόν Λαό αυτόν θά αρκούσε ίσως νά αναφερθεί κάποιος μόνο στήν
«εκτίμηση» τού εξέχοντος Αγγλου πολιτικού και Πρωθυπουργού τής
Μεγάλης Βρεττανίας τού 19ου αιώνα, Γουίλλιαμ Γλάδστων (William
Gladstone) σέ συγγραφή του, τό έτος 1876, γιά τό λεγόμενο «Ανατολικό
Ζήτημα», δηλαδή τό πρόβλημα τής διάλυσης τής παρηκμασμένης
Οθωμανικής αυτοκρατορίας :
«…Aπό την μαύρη ημέρα που πρωτοεμφανίζονται στην Ευρώπη οι
Τούρκοι αποδείχτηκαν στο σύνολό τους ως ο πλέον αντιανθρωπιστικός
τύπος της Ανθρωπότητος». «Οπουδήποτε και αν πήγαν, μια φαρδιά
γραμμή αίματος ακολούθησε το πέρασμά τους». «Οπου απλώθηκε η
κυριαρχία τους, εξαφανίστηκε ο Πολιτισμός». «Αντιπροσωπεύουν παντού
τήν κυβέρνηση της βίας, αντίθετα σέ κάθε έννοια δικαίου».
Πρόκειται γιά τούς Οθωμανούς Τούρκους, οι οποίοι, μεταξύ τών άλλων
«πολιτισμικών θεσμών» τους, είχαν καθιερώσει μέ νόμο τήν …αδελφο-
κτονία και κάθε Σουλτάνος τους, προκειμένου νά εδραιωθεί στό θρόνο,
ξεκλήριζε -«εν δικαίω»- όλα του τ’ αδέλφια…
(Ο διάδοχος τού Μωάμεθ τού «Πορθητή», ο επιλεγόμενος Σελήμ ο «Αγριος»,
εξόντωσε εννέα μέλη τής οικογενείας του εφαρμόζοντας τόν νόμο αυτόν (…) ο δέ
Βαγιαζήτ «Ιλντερίμ» («Κεραυνός») έσφαξε εν ψυχρώ τόν αδελφό του, αμέσως
μόλις πληροφορήθηκε τόν θάνατο τού πατέρα τους, στή μάχη τού Κοσσυφο-
πεδίου τό 1389 μ.Χ., εφαρμόζοντας τόν ίδιο νόμο).
Πρόκειται γιά τούς Οθωμανούς Τούρκους, οι οποίοι π ο τ έ δέν τήρησαν
συνθήκες πολέμου, συμφωνίες παράδοσης πόλεων και σεβασμού αιχμα-
λώτων, η δε αιμοβορία τους, η δολιότητα τους, η καθιέρωση απάνθρωπων
βασανιστηρίων και η εξόντωση ολόκληρων πληθυσμών δ έ ν ήταν
μεμονωμένα γεγονότα, οφειλόμενα σέ κάποια ανώνυμα στελέχη τής στρα-
τιωτικής και πολιτικής τους ιεραρχίας αλλά (ήταν) η επίσημη πολιτική
συμπεριφορά τής Τουρκικής Σουλτανικής ηγεσίας και η προσχεδιασμένη
τακτική της γιά τήν κατατρομοκράτηση και υποδούλωση τών Λαών πού
3
αντιστέκονταν, προκειμένου νά υπερασπίσουν τήν Πατρίδα τους από
αυτή τήν αναπάντεχη «αγέλη τσακαλιών»…
Οι Μικρασιατικοί και οι Βαλκανικοί Λαοί, περισσότερο δέ απ’ όλους οι
Ελληνες, δέν έχουν νά θυμούνται από τούς Τούρκους δυνάστες τους παρά
μόνο «πικρούς» αιώνες απίστευτων σφαγών, λεηλασιών, παιδομαζωμά-
των, βασανιστηρίων, εμπρησμών και εξανδραποδισμών, αφ’ ότου αυτός
ο αιμοχαρής και ληστρικός λαός, έκανε τήν εμφάνισή του στά πατρογονικά
εδάφη τους και αυτά είναι ιστορικά στοιχεία πού δ έ ν π ρ έ π ε ι νά
λησμονούνται.
Ενδεικτικά θά θυμίσουμε μερικά από τά «κατορθώματά» τους πού,
δυστυχώς, δέν αποτελούν εξαίρεση αλλά τόν κανόνα τής διαχρονικής
βαρβαρότητάς τους.
Εχει καταγραφεί στά ιστορικά χρονικά ότι ο Μωάμεθ Β’ όταν εκστρά-
τευσε κατά τής Ρόδου, τό 1459 μ.Χ., μετέφερε εκεί και εννέα χιλιάδες (9.000)
«παλούκια» (…) έχοντας εκ προοιμίου τήν «ευγενή» πρόθεση νά «παλου-
κώσει» ισάριθμους από τούς υπερασπιστές τής πόλεως…
Είναι φρικιαστική η περιγραφή τών ιστορικών συγγραφέων γιά τήν
σφαγή τών αιχμαλώτων υπερασπιστών τής Χαλκίδας (όταν τήν κατέλαβε
τό 1457 μ.Χ. ο ίδιος ο Μωάμεθ Β’) και πάλι παραβιάζοντας τίς συνθήκες
παράδοσής τους.
Είναι γνωστή η απάνθρωπη εξόντωση (παρά τίς επίσημες συνθήκες
παράδοσης τής Αμμοχώστου εν έτει 1569) τού αιχμαλώτου Διοικητή της,
ηρωϊκού Βενετού Μαρκαντώνιο Μπραγκαντίν (τόν οποίο οι Τούρκοι
έγδαραν ζωντανό…) αλλά και τό ξεπούλημα στά σκλαβοπάζαρα τής
Ανατολής, χιλιάδων αιχμαλώτων γυναικοπαίδων.
Παρομοίως και γενικότερα, δέν υπήρξε πόλη και περιοχή τού ευρύτερου
Ελλαδικού και Μικρασιατικού Ελληνισμού στά 400 χρόνια τής Τουρκο-
κρατίας πού νά μήν υπέστη σφαγές, εξανδραποδισμούς, πυρπολήσεις
και (τό χειρότερο όλων…) τό απάνθρωπο παιδομάζωμα, μέ τό οποίο, κάθε
Ελληνική οικογένεια, απορφανίζονταν από τά ευρωστότερα και ευφυέ-
στερα άρρενα τέκνα της, γιά νά στελεχωθούν τά «επίλεκτα» τάγματα τού
Οθωμανικού Στρατού, οι «Γενίτσαροι».
Ολο το κειμενο στο http://www.schizas.com/site3/images/stories/tourkia/grigoris_kossyvakis.pdf